اما قرار است پخش این سریال تا چند هفته دیگر به اتمام برسد. سریال پرستاران با نام (All saints) محصول کانال هفت کشور استرالیاست. سری نخست این سریال در سال1998 از این کانال پخش شد. سریال پرستاران تا‌کنون مخاطبین فراوانی در سراسر دنیا پیدا کرده است. در نگاه نخست به‌نظر می‌رسید که پخش سریالی با موضوع پرستاران و در فضای بیمارستانی نتواند موفقیت چشمگیری در جذب مخاطب داشته باشد زیرا تا آن زمان سریال‌های فراوانی در تلویزیون با موضوع پرستاران و فضای بیمارستانی ساخته شده بود اما هیچ‌گاه نتوانست موفقیتی این‌چنین در جذب مخاطب ایرانی داشته باشد. علت این موفقیت را باید در سه عامل ساختار، مضمون و شخصیت‌پردازی جست‌وجو کرد.
مضامین عمیق انسانی بدون شعارزدگی
فضای بیمارستانی همواره به‌لحاظ مضمون و فضا محدودیت‌های فراوانی را پیش پای برنامه‌سازان قرار می‌دهد. فضا و مضامین ساخت سریال‌های پزشکی سهل و ممتنع است زیرا در عین ساده بودن این فضا باید ویژگی‌هایی را در کار ایجاد کند تا تنوع را نیز به ارمغان بیاورد و از تکرار فاصله بگیرد. باوجود اینکه در یک بیمارستان شخصیت‌های ثابتی مانند پزشک، پرستار و بیمار دیده می‌شود اما اگر روابط حاکم بر این فضا درست پرداخت شده باشد، می‌تواند از قالب تکراری پزشک و بیمار و فضای کسل‌کننده فاصله بگیرد. نگاه مثبت و روحیه همکاری که در سریال پرستاران دیده می‌شود یکی از نکات برجسته آن است. نگاه فیلمنامه‌نویس به مشکلات به‌گونه‌ای است که اعتماد به‌نفسی بالا به بیماران لاعلاج می‌دهد؛ نگاهی که به جامعه این حس را القا می‌کند که این بیماران می‌توانند بر بیماری‌شان غلبه کنند. در اکثر قسمت‌های این سریال نگاهی امیدبخش، فارغ از دیدگاه‌های شعاری و پرتکلف وجود دارد.
شخصیت‌های ملموس و آشنا
از نظر شخصیت‌پردازی، این سریال دارای شخصیت‌های چندبعدی است. شخصیت‌هایی که ممکن است در شرایط خاص واکنش‌های مختلفی داشته باشند. واکنشی که ممکن است در نگاه اول انتظار آن را از شخصیت نداشته باشیم. اگرچه این سریال دارای نویسندگان متعددی است اما چنددستگی در شخصیت‌پردازی کار دیده نمی‌شود. نویسندگان سریال پرستاران در بسیاری موارد از شخصیت‌هایی در سریال سود می‌برند که مابه‌ازای خارجی آن در جامعه خودشان وجود دارد. همین امر باعث باورپذیرشدن کار می‌شود. شخصیت‌های جدید با ورودشان داستان‌ها و مشکلات زندگی خودشان را وارد بیمارستان می‌کنند.
دوربین روی دست در یک اورژانس
تولید سریال‌هایی که در فضا‌های بسته ساخته می‌شود نیازمند به کارگردان ریتمی تند و حرکت‌های سریع دوربین است. نگاه اورژانسی می‌تواند کمک شایانی به ریتم درست این نوع سریال‌سازی بکند. وجود دوربین روی دست هم می‌تواند این سرعت را تشدید کند. تکنیک فیلمبرداری دوربین روی دست امکان برملاشدن زوایای تکراری را کم می‌کند. این تکنیک به فضای شلوغ، سردرگمی و اضطراری‌بودن شرایط نیز کمک شایانی می‌کند. البته در کنار تمام این سردرگمی و به هم‌ریختگی لحظات آرامی نیز وجود دارد که نویسنده می‌تواند وارد زندگی شخصی این شخصیت‌ها شود. این موارد در کمتر سریال پزشکی ایرانی دیده شده است. معمولا ریتم کند، معضل همیشگی سریال‌های تلویزیونی ماست. تهیه‌کنندگان در بسیاری از موارد این ویژگی مهم ساختاری را فدای فواید اقتصادی آن می‌کنند. تماشای دقیق سریال‌هایی مانند پرستاران می‌تواند الگوی مناسبی را پیش روی برنامه‌سازان متعهد در تلویزیون قرار دهد.
